Men in tribulation
Eén uur, de tijd van een voorstelling, in het hoofd van Antonin Artaud, dichter, theatermaker, denker en visionair.
Eén uur, het laatste uur van een uitgeputte geest in een moegestreden lichaam. In dit laatste uur zwijgen de stemmen in zijn hoofd niet. Zij schreeuwen, fluisteren en zingen de pijn van een geest die lijdt en verlangt. Opnieuw en opnieuw roepen ze flarden van een leven op: het gevecht van de theatermaker, zijn onwillige lichaam, de afhankelijkheid van verdovende middelen, de hoogmoed, de vijandigheid van de wereld, de angst voor het onbegrip, het verlangen naar het hogere. Opnieuw de jarenlange opsluiting in de psychiatrische instellingen. De behandelingen met electrochocs. Opnieuw de reis naar Mexico, de ontmoeting met de Taruhumaras, een indianenstam in een onherbergzaam bergmassief, die in een geheim ritueel het goddelijke in zichzelf ontmoeten. De hoop om verlossing en innerlijke rust te vinden ver van de westerse cultuur bij deze indianen die de redding in zichzelf vinden.
Eén uur, het laatste uur, in het hoofd van een uitgeputte man met een moegestreden lichaam: de wanhopige schreeuw van een stervende geest, zijn immer zoekende stemmen, zijn demonen en zijn ultieme verlangen naar zuiverheid.
Eric Sleichim: regie, muziek en elektronica
Jan Fabre: originele tekst
B-architecten: scenografie
Bart Van Den Eynde: dramaturgie
Chris Snik: kostuums
Phil Minton: Artaud 1
Hagen Matzeit: Artaud 2
Viviane De Muynck: zeven stemmen van Artaud-hogepriester
BL!NDMAN [SAX] het koor
Koen Maas: sopraan saxofoon
Piet Rebel: tenor saxofoon
Raf Minten: bariton saxofoon
Veerle Vaes: productieleiding BL!NDMAN
Veerle Francke: productieleiding Transparant
Roel Ghesquière: technische coördinatie
Jo Thielemans: klanktechniek
MEN IN TRIBULATION is een BL!NDMAN-productie, in coproductie met Muziektheater Transparant, met de steun van Kaaitheater. Met dank aan Raymonde Carasco, Régis Hebraud.
Pers
Een krachtige muziek- en theaterervaring.
Stephan Moens, De Morgen
Een voorstelling als een bombardement van indrukken waar je als publiek meer deelgenoot van bent dan observator. Met een absolute topbezetting
Peter Bruyn, Amsterdams Dagblad
COMPONIST/REGISSEUR ERIC SLEICHIM OVER MEN IN TRIBULATION
“Met het BL!NDMAN Saxofoonkwartet (dat ik in 1988 oprichtte) heb ik zeer verscheiden projecten uitgewerkt, waarbij ik steeds trachtte het traditionele protocol van concerten te doorbreken. Ook staat BL!NDMAN voor het onconventionele gebruik van de saxofoon, het aanwenden van elektronische manipulaties en het integreren van andere kunstdisciplines. Heel vaak heb ik met choreografen, theatermakers, schrijvers, video- en plastische kunstenaars gewerkt. Liefst werk ik op gelijke voet om zo met de verschillende uitgangspunten tot een meerwaarde te komen.
Wat de inhoud betreft : al lang ben ik gefascineerd door het reisverhaal uit 1936 van de Franse schrijver en theatermaker Antonin Artaud over zijn reis naar de Tarahumara-indianen van Centraal-Mexico.
Zijn extreme standpunten over theater vonden bij zijn Europese tijdsgenoten geen bijval noch begrip. Hopeloos en aan opium verslaafd gaat hij naar Mexico waar hij bij de Tarahumara-indianen, dankzij hun geloof en het gebruik van peyotl, hoopt zielenrust te vinden. In dit verhaal vertelt hij over de hallucinaties die hij beleeft op zijn pijnlijke tocht doorheen het gebergte alsook over de geheime Tarahumara-ritus waarbij deze stam de essentie der dingen aanraakt en het evenwicht tussen het materiële en spirituele evenbeeld onderhoudt. Aan heel zijn relaas is ook de politieke dimensie verbonden van de nauwelijks verholen verdrukking van deze indianen door de kersverse revolutionaire regering van Mexico. Hij zal zeer uitzonderlijk als niet-Tarahumara éénmaal aan deze ritus mogen deelnemen. De visioenen en inzichten die hij hierbij krijgt liggen aan de basis van zijn hevige geschriften.
De toestand waarin hij schrijft schommelt tussen die van een visionaire addict met ontwenningsverschijnselen en de literaire kunstenaar die op zeer cassante wijze religie en maatschappij hekelt. Kort na deze reis zal hij in Frankrijk gedurende negen jaar in een psychiatrisch gesticht opgesloten worden, waar hij verder aan zijn relaas schrijft en tussen de elektroshocks door een geëxalteerde briefwisseling aangaat met zijn psychiater. Kort na zijn vrijlating overlijdt hij.
‘Men in Tribulation‘ is geen adaptatie van dit boek en zeker geen documentaire. Het tribale, het idee van de ritus en het personage van Artaud vormen de hoekstenen van een gesamtwerk waarvan de tekst samen met een dramaturg uitgewerkt zal worden.
De gebruikte taal zou ideaal die van de Tarahumaras zijn omwille van kleur en abstractie.
De musici zijn de hogepriesters die het orakel dienen en het publiek de ondergrondse getuigen van een andere waarheid. De voyeurs van iets dat wellicht al lang aan de gang is en misschien nog lang zal duren.”
