Ik wil Alaska zijn
At the Kaaitheater studios, Eric Sleichim draws on the poem Ik wil Alaska zijn for a solo performance with a saxophone and an inflatable seat. There is a film where the camera follows the words of the poem painted on the wall. Meg Stuart participates in the performance with a solo.
Based on the poem of the same name by Peter Verhelst.
Eric Sleichim: performance
in collaboration with Meg Stuart
Peter Verhelst: text
Press
Eric Sleichim’s contribution starts from a quote from a text by Peter Verhelst. In it, an experience is suggested that could be described as self-chosen autism, or even omnipotence through exclusion from the entire outside world. On a soundtrack that amplifies the dry mechanical sound of saxophone valves a hundredfold, we see Sleichim dancing. Hotching and stumbling rather, with eyes squeezed shut. From his facial expressions, one can surmise that what is going on behind those closed eyes must be a very different, but unattainable, untouchable dance.
The way Sleichim then wields the saxophone as an amplification of his own breath, his own roar, is captivating. It contrasts with the film, which is projected: images of a dilapidated dwelling where Verhelst’s text is written in a long band on the wall. Image, sound and movement enter into strange connections here, a strong allusion to a disturbed experience of reality.
Pieter T’Jonck , De Standaard
Agenda
Ik wil Alaska zijn
Ik wil Alaska zijn.
Ik had de man willen zijn
die de wereld verkocht,
maar geen koper daagde op.
Niets van belang werd voortgebracht, vandaar.
Ik trok mij op mijn berg terug,
neuriënd, zinaaaaay, zinaaaaay, ik wil leegte zijn,
zinaaaaay, zinaaaaay en God leek te ontstaan
in de vlokkige gedaante van een lawine. Zinaaaaay
schonk ik luidkeels aan de wereld
en de wereld begon te schuiven
onder me vandaan.
Ik besliste alleen nog
naar de binnenkant van mijn oogleden te kijken.
Om het uur drukte ik op mijn oogballen
en ze brachten ontploffinkjes voort,
zo veelkleurig dat ze bedacht leken
onder invloed
van een hersentumor.
Na dagen, uren, jaren
opende ik de ogen.
Ik had mezelf
volledig overwoekerd.
Een blik in de diepte volstond
om te bewijzen dat ik me losgerukt had
en mijn eigen zwaartekracht was geworden.
Zoals diezelfde blik in de diepte eveneens volstond
om me te slaan
te meppen
te ranselen
met blindheid.
From Verhemelte by Peter Verhelst