Les Damnés

Ivo van Hove herwerkt Les Damnés [De Verdoemden], deze scherp getekende kroniek van een familie van industriëlen tijdens de machtsovername door de Nazi’s in Duitsland in 1933. Hij ziet het als de “viering van het kwaad” waarin ideologische verdorvenheid en familieperversies samenkomen.
“Toen ik vorige week in Rome was, heb ik jouw Caduta degli dei gezien en, hoewel ik je taal heel slecht volg, was ik erg onder de indruk van de kracht, de statuur en de brutaliteit van het werk. […] De combinatie van passies, al die lichamen, deze mengeling van dingen uit de hedendaagse geschiedenis, geld, bezit, eenzaamheid, politiek en ambitie, deed me denken aan enkele van de grote werken die ik heb gelezen en waaraan ik soms heb meegewerkt. Daardoor ging ik je film alleen maar meer waarderen”. Met deze woorden, die hij in 1969 aan Luchino Visconti richtte, benadrukte Jean Vilar al de universaliteit van The Damned, deze band met de “grote werken”, de verdoemden uit de oudheid, het huis van Atreus, Thyestes of Medea. Visconti zei dat hij geïnspireerd was door Shakespeare, en vooral door Macbeth; Ivo van Hove van zijn kant neemt ons mee terug naar de tragedies uit de oudheid. Voor zijn eerste enscenering met de “Troupe” in 2016 herzag de regisseur deze scherp getekende kroniek van een familie van industriëlen tijdens de machtsovername door de Nazi’s in Duitsland in 1933. Hij ziet het als de “viering van het kwaad” waarin ideologische verdorvenheid en gezinsperversies samenkomen. De première in Avignon in juli 2016 liet een krachtige indruk achter, zo sterk resoneert deze helse machine in onze hedendaagse oren. “In het archaïsme van de enscenering, waarin alle acteurs en technici aan ons worden voorgesteld als een oud koor, in de lijdende naaktheid van lichamen en gemorst bloed, wordt ons een blik in de hel gegund”, becommentarieert Éric Ruf.