A Page of Madness

In de zomer van 1972, bijna een halve eeuw nadat hij gemaakt werd, beleefde de avant-garde film Kurutta Ippeiji van de Japanse regisseur Teinosuke Kinugasa zijn Europese première. Een ongewone film met een al even ongewone en bewogen voorgeschiedenis. Na een korte bioscoopcarrière in de herfst van 1926 werd de film na een brand in de Shimogamo-studio’s als onherroepelijk verloren beschouwd. Bij toeval ontdekte de regisseur in 1971 op zijn eigen zolder een negatief van de film. Voor een verbluft en enthousiast publiek kende de film zijn hernieuwde première. Onmiddellijk werden vergelijkingen gemaakt met Caligari en Eisenstein, ook al was het moeilijk om de film te duiden en in een herkenbare context te plaatsen.

Kurutta Ippeiji speelt in de jaren twintig in een psychiatrische kliniek. Hoofdpersonnage is een oudere man, een vroegere matroos wiens ongelukkige vrouw waanzinnig werd. Uit schuldbesef en om ongemerkt in haar buurt te zijn, werkt hij als conciërge in de inrichting waar zij geïnterneerd is.

Eric Sleichim hecht een groot belang aan de technische en akoestische veelzijdigheid van de saxofoon. Hij gaat voortdurend op zoek naar nieuwe klankkleuren en compositietechnieken. De compositie voor Kurutta Ippeiji geïnspireerd op de spanningsbogen binnen het traditionele Noh-theater en Kabuki, respecteert de essentiële stiltes in de film en integreert door een niet-conventioneel gebruik van de vier saxofoons, het typische percussiegeluid van Japanse drums en shakuhachi-fluiten. De Japanse tragiek in het licht van een uitermate modernistisch expressionisme.

Deze voorstelling werd in 1995 door het vooraanstaande Japanse magazine ‘On Stage’ geselecteerd als één van de drie beste concerten in Japan in dat jaar.