MAX!MAL BL!NDMAN

Een aanstekelijk saxofoonkwartet en twee piano’s gaan de strijd aan met een arsenaal aan percussie-instrumenten op de tonen van Maximalist! En brengen ons waar Anne Teresa De Keersmaeker en Wim Vandekeybus begonnen.

1. Contre Six – Thierry De Mey / Peter Vermeersch 1984
[2 piano’s, cello, saxofoonkwartet en loop].
Gearrangeerd in een loop, omsluit een ritmisch zes-acht thema de soms sobere en harde, dan weer uitbundige en uitbundige progressie van de verschillende tooncombinaties: de instrumenten voegen zich samen binnen andere ritmische beats (5, 7, enz.) die botsen met het door de machine herhaalde metrum, vandaar de titel Contre Six.
De afgelopen jaren waren één groot feest in BL!NDMAN-land. Elk nieuw project leidde tot ontdekkingen voor de muzikanten en verrassingen voor de luisteraars.’ Elke Vandersypen, Muziek & Woord

2. Five to Five – Walter Hus 1984
[2 piano’s, cello en saxofoonkwartet].
Five to Five werd oorspronkelijk geschreven voor een Yamamoto modeshow in Brussel. Het was Hus’ allereerste compositie en toont de invloed van minimal music in het obsessieve gebruik van repetitieve cellen, maar tegelijkertijd weerstaan de overvloedige stroom melodieën, het contrapuntische concept en de dramatische opbouw het label “minimal”. De titel verwijst naar een superpositie van verschillende combinaties van het getal vijf.
BL!NDMAN is een verzameling briljante, enorm precieze exegeten, die de gesturale kracht van muziek perfect horen en weergeven.’ Tim Gorbauch, Frankfurter Rundschau

3. Third movement for Beuys – Eric Sleichim 1988
[percussief saxofoonkwartet].
Het mechanisme van de saxofoon. Een fabriek vol stijgende en kantelende toetsen, van loslatende veren, tikkend leer en rammelend metaal. Deze microscopische wereld van geluid met zijn eigen ritmische patronen wordt uitvergroot tot een vervreemde drumband.
Een hommage aan Joseph Beuys, geïnspireerd op zijn performance ‘Wie man dem toten Hase die Bilder erklärt’.
In 2003 bestond het internationaal gevierde Brusselse saxofoonkwartet BL!NDMAN 15 jaar. Al die tijd is het ensemble op een opmerkelijke en fascinerende zoektocht geweest. BL!NDMAN heeft als geen ander een aanzienlijke autonomie voor de saxofoon opgeëist.’ Peter-Paul De Temmerman, Financieel Economische Tijd

4. Scrum – Peter Vermeersch 1985
[solo voor tenorsaxofoon].
De rugby scrum is dat besluiteloze en verwarrende moment in een wedstrijd wanneer de twee tegengestelde teams schouder aan schouder tegenover elkaar staan. Twee krachten die zich in tegengestelde richtingen uiten en elkaar opheffen: een metaforische titel voor dit stuk die verwijst naar de botsing tussen de verschillende stemmen die samensmelten in één instrument.
20 jaar na de creatie is de muziek van Maximalist! nog steeds erg rock ‘n roll.’ Xavier Flament, Le Soir

5. Balatum – Thierry De Mey 1984
[spiegels, piepschuim, bas, belletjes, pianokader, stalen trommel, metaalgaas en houtblokken].
Een stuk geschreven voor het eerste choreografische werk van Michèle-Anne De Mey. Een origineel instrumentarium (pianoframe, stalen bladen, spiegels, enz.) wordt gebruikt voor deze constructies/deconstructies van geometrische thema’s die als draden in elkaar grijpen en verstrengelen: een speelse puzzel van voortdurend bewegende vormen.
Met de concentratie van een Zwitsers precisiehorloge brengt het ensemble BL!NDMAN de verschillende ritmes van hun individuele stemmen in om een complexe klankstructuur te creëren. Het spelen van deze muziek vereist niet alleen dat elke speler zijn eigen specifieke instrument perfect beheerst, maar ook dat elke speler een uitstekende percussionist is.’ Christian Hoesch, Frankfurter Allgemeine Zeitung

6. Habanera – Thierry De Mey / Peter Vermeersch 1983
[2 piano’s, cello en saxofoonkwartet].
Dit stuk, geschreven voor de finale van Anne Teresa De Keersmaekers choreografische werk Rosas danst Rosas, markeert het begin van Thierry de Mey’s samenwerking met deze choreografe. Het ritmische thema van de Habanera wordt in dit stuk gedeconstrueerd en gepresenteerd in de vorm van een ostinato dat voortdurend wordt herhaald in geleidelijke verschuivingen, waarop verschillende compositorische processen (accumulatie, canon, hockets, interpolatie, enz.) met elkaar worden verbonden. De onverbiddelijke strengheid van de muzikale vormen, een echte “structurele muur”, is ontworpen om te worden gebruikt als springplank voor de fysieke betrokkenheid van de performers.

Maximalist! werd twintig jaar geleden opgericht door vier jonge muzikanten die hun energie lieten stromen, en de rest is geschiedenis.’ Lucas Huybrechts, Knack