Whiplash

De componisten over hun werk:

Eric Sleichim: All about John
“In All About John voor acht protagonisten plus één – wordt de waarneming op verschillende fronten gesolliciteerd. Verscheidene acties komen in concurentie met elkaar. Waaraan geeft men voorrang; laat men zich wegglijden in de schoonheid van een tonale samenzang, probeert men de tekst te volgen die fragmentarisch vanuit verschillende hoeken weerklinkt, wil men zich concentreren op de klank van levende materie of nog proberen te ontcijferen wat een aantal individuen rondom beweegt? Vanuit zijn eigen achtergrond maakt elkeen associaties, geeft betekenissen, stoort zich, laaft zich en distilleert vanuit het omringende zijn of haar eigen verhaal. De ruimte wordt een actieve medespeler.”

Riccardo Nova: Otteto
“Ottetto is een meditatie over inspiratie en espiratie (prana) een terugkerende hypnotische beweging. Het ademhaling idee wordt gegeven door de periodieke structuur van het stuk en dus door de lengte en snelheid van de periodieke cyclus (meter) die ik heb gebruikt. Cyclisch verschijnt er een min of meer duidelijke verandering, een nieuwe richting, een vraag gevolgd door een antwoord indien mogelijk of gewoon door een tweede vraag. Wat nooit echt verandert is de belangrijkste periodieke structuur, de meter, ook al verliezen we die vaak uit het oog, hij staat er altijd onder en wat er ook gebeurt vereist een precieze relatie ermee. In de vedische traditie wordt een meter beschouwd als een kostbaar geschenk, een instrument dat kan worden gebruikt om een doel te bereiken, een verlangen, of zelfs een vernietigingswapen. Ik heb een lange periodieke cyclus (meter) van 19 tellen gekozen als basisframe voor deze compositie. Het stemsysteem is gebaseerd op een uitgebreide Partchiaanse ruit die ook de priemgetallen 13, 17 en 19 bevat (negentien is de limiet). De afgeleide toonladder verdeelt het octaaf in 99 stappen (zie de 99 sruti-tabel in de partituur). In de belangrijkste drie secties wordt de ritmische structuur direct afgeleid door de toonhoogte organisatie en hun verhouding.”

Mayke Nas: Behind the Scenes
“Er zijn van die iconische films waarvan de vertelstructuur, de sfeer, een specifieke scène of de muziek in ons collectief geheugen gegrift staat. Je hoeft maar de zin “We’ll always have Paris” uit te spreken om er meteen een wereld aan (zwart-wit) beelden en emoties mee op te roepen. Zeg West Side Story en de rivaliserende jeugdbendes vliegen al dansend door de straten van New York. Zeg Groundhog Day en een sjacherijnige Bill Murray beleeft als ondergewaardeerde weerman telkens hetzelfde; dag na dag na dag. In Behind the Scenes draait het geheugen ons – zoals zo vaak – een loer. De herinneringen en associaties kloppen niet. Er vinden dingen plaats die in de film nooit plaats hebben gevonden. Of toch wel? Of toch net anders? Of toch helemaal niet? Is dit wat je had kúnnen zienp; als je een kijkje achter de schermen had kunnen nemen, een blik in de keuken had kunnen krijgen, een vlieg op de muur had kunnen zijn?”

Frederik Neyrinck: Gestalt IV
“Het hoofdidee van de cyclus Gestalt is het componeren van een muzikale constructie waarbij de verhoudingen tussen de instrumenten bestudeerd en in vraag gesteld worden. In dit geval was het niet de bedoeling om een echt octet of dubbelkwartet te componeren, maar wel om een stuk te construeren waarin de verhoudingen tussen de instrumenten niet zo gebruikelijk zijn en waarin deze verhoudingen gedurende het stuk voortdurend veranderen.”

Wim Henderickx: Fireworks
“Fireworks voor 4 saxofonisten, 4 percussionisten en live elektronica werd gecomponeerd in opdracht van BL!NDMAN in 2012. Het wordt een feest van klanken die door de ruimte worden geschoten als vuurpijlen. Vuur is een oerelement dat staat voor energie, straling en kracht. Het werk bestaat uit 3 delen en een epiloog. Het eerste deel (EXPLOSIONS) geeft de kracht van grote explosies en klankuitbarstingen weer. Stijgende melodische figuren in de saxofoons worden begeleid door heftige percussie. Het tweede deel (IN THE MOOD) is een meer introspectief deel met referenties naar de jazz. Er wordt vooral een verticaal, harmonisch klankgegeven gebruikt. Het saxofoon- en percussiekwartet spelen in akkoorden dezelfde ritmische patronen die per instrument geleidelijk aan een eigen leven gaan leiden.Het derde deel (DANCE!) refereert naar verschillende ritmes en muziekstijlen uit de wereldmuziek. Het is een virtuoos deel dat tot de uiterste technische limieten gaat. Aan het einde komt er een epiloog (REFLECTION) waarbij alle energie geleidelijk gekanaliseerd wordt en deze opzwepende compositie stilaan vertraagt en uitdeint.”