MAX!MAL BL!NDMAN
2003: 15 jaar BL!NDMAN, 15 jaar ongeremd zoeken naar grensverleggende mogelijkheden voor het saxofoonkwartet. Deze vloed aan ongebreidelde energie en inzet startte precies 20 jaar geleden met de oprichting van Maximalist!. Een groep die een wonderlijk speelveld creëerde waarin alle muziektendensen een esthetische vrijheid herwonnen, die kracht en poëzie verenigden.
Toen kwam BL!NDMAN, een laboratorium voor klankexperiment en een ontmoetingsplaats voor alle kunstdisciplines. De herontdekking door de saxofoons van J.S. Bachs koraalpartita’s en het diepe beleven van de organums van Leoninus tot de chromatiek van Lassus, gaf een fundamentele verrijking aan de muziekpraktijk van het ensemble.
Na 15 jaar werpt BL!NDMAN een symbolische terugblik op Maximalist!, die horde jonge leeuwen die hun muziek met een rockattitude op de internationale podia wierp. Deze uitbundige energie is in de krachtige uitvoering van BL!NDMAN meer dan ooit aanwezig.
Eric Sleichim: artistieke directie, transcripties en arrangementen
BL!NDMAN [sax]
Koen Maas: sopraan saxofoon, spiegels, metalen staven, tafel
Roeland Vanhoorne: alt & bariton saxofoon, schuim, bass, cowbells, tafel
Piet Rebel: tenor & bariton saxofoon, pianokaders, steel drum, tafel
Raf Minten: tenor & bariton saxofoon, pianokader, steel drum, tafel
BL!NDMAN [drums]
Yves Goemaere: piano & wood blocks
Hannes Nieuwlaet: loop & wood blocks
Fabian Coomans: piano
MAX!MAL BL!NDMAN is een BL!NDMAN productie in opdracht van het Festival Van Vlaanderen-Brussel , met de steun van het Festival van Vlaanderen-Mechelen en het Cultuurcentrum Genk. Met dank aan de Maximalisten, en aan Thierry De Mey in het bijzonder.
Programma
Thierry De Mey / Peter Vermeersch: Contre Six
Walter Hus: Five to Five
Peter Vermeersch: Scrum
Eric Sleichim: Lié / Délié
Thierry De Mey: Musique de Tables
Thierry De Mey / Peter Vermeersch: Habanera
Thierry De Mey: Balatum
Pers
‘Dit is een ijzersterk repertoire. Het is belangrijk dat het gespeeld wordt. En het is nog belangrijker dat het gedachtegoed van Maximalist! doorleeft: dat er jonge componisten opstaan die, los van conventies, met lef hun eigen ding gaan doen.‘ Maarten Beirens, De Standaard
‘In 2003 vierde het internationaal vermaarde Brusselse saxofoonkwartet BL!NDMAN zijn 15e verjaardag. In die periode heeft het ensemble een merkwaardige en boeiende speurtocht afgelegd. Meer dan wie ook heeft BL!NDMAN voor de saxofoon een grote autonomie opgeëist.‘ Peter-Paul De Temmerman, Financieel economische Tijd
‘De kracht van Maximalist! was de vrijheid van geest, de experimenteerdrift, en vooral de mix van muzikale achtergronden.‘ Peter-Paul De Temmerman, Financieel economische Tijd
‘De voorbije jaren waren één groot feest in BL!NDMAN-land. Elk nieuw project leidde tot ontdekkingen voor de muzikanten en tot verrassingen voor de luisteraars.‘ Elke Vandersypen, Muziek & Woord
‘Nog steeds very rock’n’roll.‘ Xavier Flament, Le Soir
‘Het theatrale van deze ongenadig directe muziek komt in de versie van BL!NDMAN mooi tot uiting.‘ Maarten Beirens, De Standaard
‘Maximalist! werd twintig jaar geleden opgericht voor de dansvoorstelling Rosas danst Rosas van Anne Teresa De Keersmaeker. Thierry De Mey verenigde rond zich Peter Vermeersch, Eric Sleichim en Walter Hus. De vier jonge musici lieten hun energie stromen, en de rest is geschiedenis…. ‘ Lucas Huybrechts, Knack
‘Bijna twintig jaar later blijft deze muziek een enorme kracht uitstralen.‘ Maarten Beirens, De Standaard
Agenda
MAXIMALIST! (1984-1989)
Brussel, begin van de jaren tachtig: beroering, een eigenzinnige gespannen toestand, aantrekkingskracht voor radicale tabula rasa-esthetiek,… dit is de voedingsbodem waaruit een generatie kunstenaars opstaat die vastberaden is om met een schone lei te beginnen… Ze bekommeren zich meer om wat er zich hier en nu (op de scène) afspeelt dan om wat voor de norm doorgaat… Ze maken zich geen illusies meer over de “trip” van de jaren zeventig, en al evenmin over het modernistische academisme; wat ze vooral – en zo snel mogelijk – willen, is het lichaam weer een centrale plaats geven in hun benaderingswijzen (geen wonder dat de choreografen al snel op de voorgrond treden). Van hun belangrijkste troef zijn ze zich nog niet bewust: zonder complexen overschrijden ze de stijlgrenzen en overstijgen ze de kunstvormen om echte interdisciplinaire praktijken in te voeren.In de dansscène begint men al te spreken van de “Belgische stroming” – de muzikale zijde daarvan vindt zijn harde kern in een groep muzikanten-componisten: MAXIMALIST!. Zo richt Anne Teresa de Keersmaeker zich voor Rosas danst rosas (1983), de choreografie die haar internationale bekendheid zal verschaffen, tot twee jonge componisten: Thierry De Mey en Peter Vermeersch. Het onverbiddelijke formele plan doet aan een partijtje “go” denken; de nog repetitieve esthetiek is een pak steviger geworden. Hetzelfde duo tekende ook voor de muziek van What the body does not remember, de eerste voorstelling van Wim Vandekeybus waarvoor ze de Bessie Award, de prijs van de Amerikaanse kritiek, in de wacht sleepten. Walter Hus tekent op zijn beurt voor de choreografe Roxane Huilman terwijl Thierry De Mey voor zijn zus Michèle-Anne De Mey en voor de Japanse modeontwerper Rei Kawakubo componeert.
Eric Sleichim probeert de onuitgegeven klankrijkheid van de saxofoon te doorgronden en gaat de dialoog aan met de visuele kunsten: hij opent de mythische tentoonstelling Chambres d’amis in Gent en Document in Kassel. Ze krijgen eerst het gezelschap van François Deppe (cello), Dirk Descheemaeker (klarinet) en Jean-Luc Plouvier (piano), nu prominente leden van het ICTUS-ensemble, en iets later van Jean-Paul Dessy (cello), die vandaag het ensemble Musiques Nouvelles in Luik dirigeert. Samen doorkruisen ze vijf jaar lang het Europese landschap waar ze zowel de hedendaagse muziekpodia, als de rock-, jazz- en dansscène veroveren. De versterkte klank van de akoestische instrumenten is krachtig en de compositiesystemen, die duidelijk door de Frans-Vlaamse polyfonisten van de 15e eeuw zijn geïnspireerd (doolhofachtige canons, prolaties, palindromen en hoquetustechnieken), sluiten geenszins de drang uit om te doen bewegen, te doen dansen…
tekst: Thierry De Mey
De werken:
Thierry De Mey / Peter Vermeersch: *Contre Six *_2 piano’s, saxofoonkwartet en loop_
Gearrangeerd in een loop omsluit een ritmisch zes-acht thema de soms sobere en harde, dan weer uitbundige en uitbundige progressie van de verschillende tooncombinaties: de instrumenten voegen zich samen binnen andere ritmische beats (5, 7, enz.) die botsen met het door de machine herhaalde metrum, vandaar de titel Contre Six.
Walter Hus: Five to Five 2 piano’s en saxofoonkwartet
Five to Five werd oorspronkelijk geschreven voor een Yamamoto modeshow in Brussel. Het was Hus’ allereerste compositie en toont de invloed van minimal music in het obsessieve gebruik van repetitieve cellen, maar tegelijkertijd weerstaan de overvloedige stroom melodieën, het contrapuntische concept en de dramatische opbouw het label “minimal”. De titel verwijst naar een superpositie van verschillende combinaties van het getal vijf.
Peter Vermeersch: Scrum tenorsaxofoon
De rugby scrum is dat besluiteloze en verwarrende moment in een wedstrijd waarop de twee tegengestelde teams schouder aan schouder tegenover elkaar staan. Twee krachten die zich in tegengestelde richtingen uiten en elkaar opheffen: een metaforische titel voor dit stuk die verwijst naar de botsing tussen de verschillende stemmen die samensmelten in één instrument.
Eric Sleichim:* Lié / Délié* saxofoonkwartet in 3 delen
Eerste saxofoonkwartet geschreven door Eric Sleichim voor BL!NDMAN. Het werd gespeeld door Maximalist! met drie saxofoons en cello. In deel 1 speelt de baritonsaxofoon in circulaire ademhaling het terugkerende basisthema (Tied). Het tweede deel staat voor de fragmentatie van de thematiek in repeterende cellen (Untied). Beweging 3 ontbindt de lijnen tot alles uit elkaar valt (Pieces).
Thierry De Mey: Musique de Tables 3 tafels
Gecomponeerd voor drie percussionisten die elk een tafeltje als muziekinstrument gebruiken. De diversiteit aan tonen wordt geproduceerd door de tafels op verschillende manieren aan te slaan. De positie van vingers en handen, de ritmische figuren zijn gecodeerd in een repertoire van originele symbolen die in de partituur zijn geïntroduceerd. Het idee van Musique de tables is om de link te traceren tussen de muziek en het gebaar dat het geluid voortbrengt, en om de grens tussen dans en muziek aan te geven: de visuele en choreografische aspecten zijn van hetzelfde belang als de tonen en de muzikaliteit van de voorstellingen.
Thierry De Mey / Peter Vermeersch: Habanera 2 piano’s en saxofoonkwartet (14’)
Dit stuk, geschreven voor de finale van het choreografische werk Rosas danst Rosas van Anne Teresa De Keersmaeker, is het begin van Thierry de Mey’s samenwerking met deze choreografe. Het ritmische thema van de Habanera wordt in dit stuk gedeconstrueerd en gepresenteerd in de vorm van een ostinato dat voortdurend wordt herhaald in geleidelijke verschuivingen, waarop verschillende compositorische processen (accumulatie, canon, hockets, interpolatie, enz.) met elkaar worden verbonden. De onverbiddelijke strengheid van de muzikale vormen, een echte “structurele muur”, is ontworpen om te worden gebruikt als springplank voor de fysieke betrokkenheid van de uitvoerenden.
Thierry De Mey: Balatum spiegels, piepschuim, bas, koebellen, pianoframe, stalen trommel, metaalgaas en houtblokken
Een stuk geschreven voor het eerste choreografische werk van Michèle-Anne De Mey. Een origineel instrumentarium wordt gebruikt voor deze constructies/deconstructies van geometrische thema’s die als draden in elkaar grijpen en verstrengelen: een speelse puzzel van voortdurend bewegende vormen.