Ik wil Alaska zijn

Eric Sleichims bijdrage vertrekt van een citaat uit een tekst van Peter Verhelst. Daarin wordt een ervaring gesuggereerd die je als zelfgekozen autisme, of zelfs als almacht door uitsluiting van de hele buitenwereld kunt omschrijven. Op een klankband die het droge mechanische geluid van saxofoonkleppen honderdvoudig versterkt, zien we Sleichim dansen. Hotsen en struikelen veeleer, met dichtgeknepen ogen. Uit zijn mimiek kan je vermoeden dat wat zich achter die gesloten ogen afspeelt een heel andere, maar onbereikbare, ontoonbare dans moet zijn.

De manier waarop Sleichim daarna de saxofoon hanteert als een versterking van de eigen adem, de eigen rochel, is boeiend. Ze staat in contrast met de film, die geprojecteerd wordt: beelden van een vervallen woonst waar in een lange band op de muur de tekst van Verhelst geschreven staat. Beeld, klank en beweging gaan hier vreemde verbanden aan, een sterk zinnebeeld van een gestoorde werkelijkheidservaring.

Pieter T’Jonck , De Standaard