Angel of Death

Meer over Engel van de dood.

Fabre toonde zich eerder zijn interesse in het gedachtengoed van deze invloedrijke, androgyne artists’ artist. In de theaterproductie Universal Copyrights 1 & 9 bijvoorbeeld. Daarin kaartte Fabre expliciet het gegeven van de kopieerbaarheid aan en stelde dus het begrip authenticiteit in vraag. In 1997 zou Warhol als een haast perfecte lookalike opduiken in Glowing Icons, het derde deel van de trilogie van het lichaam, gewijd aan het erotische lichaam, het lichaam dat een eeuwig aura bezit, en veroordeeld is tot onsterfelijkheid, zoals dat is bij collectieve helden, die iconen worden. Deze monoloog laat dit thema ook aan bod komen, maar met toevoeging van een intiemer onderzoek, en via de weg van de taalmetafoor. Engel van de dood is de ontmoeting van drie geesten via de pen van de auteur. Naast Warhol is er de geest van William Forsythe, aan wie dit stuk is opgedragen. Forsythe is de baanbrekende choreograaf van het Ballet Frankfurt, en zelf een voortreffelijk danser. Fabre zag een verwantschap tussen beide figuren, om te beginnen fysiek. En ten slotte zijn er de persoonlijke fascinaties van Fabre, zoals transformatie, de schoonheid van gender (en dus ook het tweeslachtige), en de dubbele identiteit, en de contradictie van het kunstenaarschap, balancerend tussen openbaarheid, roem, en (de zucht naar) anonimiteit, afzondering. De ontmoeting tussen drie ‘geesten’ is daarmee gestoffeerd.

Laag per laag krijgt de ongrijpbare ‘ik-persoon’ gestalte door het dooreenmengen van observatie, identificatie, het citeren van beroemde uitspraken van ‘Drella’, en interpretaties van Warhols, Fabres en Forsythes biografie. De ik-figuur pendelt tussen de bekentenis, die de hand uitreikt naar een publiek, en het zich terugtrekken in dubbelzinnigheden en vragen. Het lijkt dat hij zich in een post mortem staat bevindt, in een tijdsvacuüm, levend én dood, waar hij zich onthult, verhult, zijn identiteit (weder)samenstelt.

Uiteindelijk valt de wens te willen dansen en zichzelf te vergeten. Het enigma houdt zichzelf in stand… In de enscenering voorziet Jan Fabre een nieuwe confrontatie met deze tekst in de vorm van een live geanimeerde video-installatie. De installatie bestaat uit 4 monumentale videowanden, symmetrisch in een vierkant opgesteld. Binnen dat vierkant, op een licht verhoog, neemt de Kroatische danseres Ivana Jozic plaats en gaat in dialoog met wat op de schermen te zien is. Het zijn filmopnames van William Forsythe, die danst en de tekst van Engel van de dood voordraagt op de locatie van het anatomisch museum van Montpellier. Deze beelden communiceren met elkaar tussen de schermen onderling: ze vloeien over en laten verschillende (camera)standpunten zien. Een tweede interactie zal ontstaan door de interventie van de performer in het midden, die in taal en gebaar zal inspelen op de videomontage.