S*CKMYP
Muzikant-componist Eric Sleichim, de drijvende kracht achter het Bl!ndman-saxofoonkwartet, werkt in het jaar 2000 met kunstenaars uit verschillende disciplines aan zeven afzonderlijke projecten, die hij tijdelijk autonome zones noemt, naar een idee van Hakim Bey. Iedere zone is een autonome performance en tegelijk deel van een suite, een groter geheel. De link tussen alle zones is in de eerste plaats Sleichim zelf, maar ook auteur Peter Verhelst die bij iedere zone aantekeningen, reflecties en gedichten maakt. Aan de zones werken, behalve Sleichim en Verhelst, ook Geert Mul (Nl), Gerry Hemingway (USA), Maia Urstad (N), Neuer Tanz (D), Peter Missotten (B), Ulrike Gabriel (D), VA Wˆlfl (D), Amanda Miller (USA) en het Vlaams Radio Orkest mee.
In januari 2001 putten regisseur Guy Cassiers en Eric Sleichim uit de verschillende zones materiaal voor een afsluitend project: La grande suite, dat Brussel 2000 besluit en tegelijk ook de opening is van Rotterdam 2001 Culturele Hoofdstad. Zone 7 kreeg als titel S*CKMYP en neemt de ingewanden van de stad als uitgangspunt. Tussen speed-poetry en acid-fiction leggen Verhelst, Missotten en Sleichim de vergeten ritus bloot. Het medium video en licht wordt geperverteerd, terwijl klank tot een louter fysiologisch gegeven wordt herleid. Het scenario wordt herhaaldelijk gedraaid zonder dat men de afloop ook maar enigszins kan wijzigen. Het zand smeult maar het verdwaalde lichaam waakt.
Een herwerkte versie van S*CKMYP werd later door Kurt D’Haeseleer verfilmd voor de Filmfabriek.
Eric Sleichim: muziek
Peter Verhelst: teksten
Peter Missotten: video
S*CKMYP is een BL!NDMAN-productie, in opdracht van Brussel 2000 Europese Culturele Hoofdstad in coproductie met Kaaitheater Brussel.
Agenda
Er moeten zekerheden bestaan, denk je. Alleen bestaan ze niet.
Dat is de zekerheid.
Zoals er herinneringen zijn aan een hoofd op een kussen,
Maar als je naar het kussen kijkt, vind je alleen de afdruk.
Maar het is geen afdruk, alleen maar de afwezigheid van een droom.
Zoals een stem die je hoort opgloeien in het donker.
Zoals een hand die ook nooit in je ontstaat.
Zoals een droom waarin ik leef of niet leef.
Ik adem mezelf in en uit, denk ik
Maar ik denk niet, ik inhaleer die gedachten…
Met deze woorden begint de voorstelling S*CKMYP, een verregaande bewerking van VERHEMELTE, een dichtbundel van Peter Verhelst.