line-up
eric sleichim > artistieke directie, transcripties en arrangementen
BL!NDMAN [sax]
koen maas > sopraan saxofoon, spiegels, metalen staven, tafel
roeland vanhoorne > alt & bariton saxofoon, schuim, bass, cowbells, tafel
piet rebel > tenor & bariton saxofoon, pianokaders, steel drum, tafel
raf minten > tenor & bariton saxofoon, pianokader, steel drum, tafel
BL!NDMAN [drums]
yves goemare > piano & wood blocks
hannes nieuwlaet > loop & wood blocks
fabian coomans > piano
MAX!MAL BL!NDMAN is een BL!NDMAN productie in opdracht van het Festival Van Vlaanderen-Brussel , met de steun van het Festival van Vlaanderen-Mechelen en het Cultuurcentrum Genk. Met dank aan de Maximalisten, en aan Thierry De Mey in het bijzonder.
BL!NDMAN geniet de steun van de Administratie voor de Kunsten van het Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap en van de Vlaamse Gemeenschapscommissie van het Brussels Hoofdstedelijk gewest. BL!NDMAN [sax] speelt op Selmer Paris saxofoons.
Deze website maakt gebruik van cookies omdat we jouw privacy willen behouden en het gebruik op deze website willen optimaliseren. Meer weten
MAX!MAL BL!NDMAN
aanstekelijk saxofoonkwartet gaat aan de slag met 2 piano’s en een batterij percussie-instrumenten op de tonen van Maximalist!, het ensemble dat aan de wieg stond van Rosas en Wim Vandekeybus.
Om z’n 15de verjaardag kracht bij te zetten, ging BL!NDMAN terug naar zijn roots, en bracht het spetterende repertoire van Maximalist! opnieuw tot leven. Dit Brusselse sextet werd in 1984 opgericht door Thierry De Mey, Peter Vermeersch, Walter Hus en Eric Sleichim, en maakte in zijn kort vijfjarig bestaan furore op de Europese podia. |
BL!NDMAN (1988)
2003: 15 jaar BL!NDMAN, 15 jaar ongeremd zoeken naar grensverleggende mogelijkheden voor het saxofoonkwartet. Deze vloed aan ongebreidelde energie en inzet startte precies 20 jaar geleden met de oprichting van Maximalist!. Een groep die een wonderlijk speelveld creëerde waarin alle muziektendensen een esthetische vrijheid herwonnen, die kracht en poëzie verenigden.
Toen kwam BL!NDMAN, een laboratorium voor klankexperiment en een ontmoetingsplaats voor alle kunstdisciplines. De herontdekking door de saxofoons van J.S. Bachs koraalpartita’s en het diepe beleven van de organums van Leoninus tot de chromatiek van Lassus, gaf een fundamentele verrijking aan de muziekpraktijk van het ensemble.
Na 15 jaar werpt BL!NDMAN een symbolische terugblik op Maximalist!, die horde jonge leeuwen die hun muziek met een rockattitude op de internationale podia wierp. Deze uitbundige energie is in de krachtige uitvoering van BL!NDMAN meer dan ooit aanwezig.
MAXIMALIST! (1984-1989)
Brussel, begin van de jaren tachtig: beroering, een eigenzinnige gespannen toestand, aantrekkingskracht voor radicale tabula rasa-esthetiek,… dit is de voedingsbodem waaruit een generatie kunstenaars opstaat die vastberaden is om met een schone lei te beginnen…
Ze bekommeren zich meer om wat er zich hier en nu (op de scène) afspeelt dan om wat voor de norm doorgaat… Ze maken zich geen illusies meer over de “trip” van de jaren zeventig, en al evenmin over het modernistische academisme; wat ze vooral – en zo snel mogelijk – willen, is het lichaam weer een centrale plaats geven in hun benaderingswijzen (geen wonder dat de choreografen al snel op de voorgrond treden). Van hun belangrijkste troef zijn ze zich nog niet bewust: zonder complexen overschrijden ze de stijlgrenzen en overstijgen ze de kunstvormen om echte interdisciplinaire praktijken in te voeren.
In de dansscène begint men al te spreken van de “Belgische stroming” – de muzikale zijde daarvan vindt zijn harde kern in een groep muzikanten-componisten: MAXIMALIST!.
Zo richt Anne Teresa de Keersmaeker zich voor “Rosas danst rosas” (1983), de choreografie die haar internationale bekendheid zal verschaffen, tot twee jonge componisten: Thierry De Mey en Peter Vermeersch. Het onverbiddelijke formele plan doet aan een partijtje “go” denken; de nog repetitieve esthetiek is een pak steviger geworden.
Hetzelfde duo tekende ook voor de muziek van “What the body doesn’t remember”, de eerste voorstelling van Wim Vandekeybus waarvoor ze de Bessie Award, de prijs van de Amerikaanse kritiek, in de wacht sleepten. Walter Hus tekent op zijn beurt voor de choreografe Roxane Huilman terwijl Thierry De Mey voor zijn zus Michèle-Anne De Mey en voor de Japanse modeontwerper Rei Kawakubo componeert.
Eric Sleichim probeert de onuitgegeven klankrijkheid van de saxofoon te doorgronden en gaat de dialoog aan met de visuele kunsten: hij opent de mythische tentoonstelling “Chambres d’smis” in Gent en “Document” in Kassel.
Ze krijgen eerst het gezelschap van François Deppe (cello), Dirk Descheemaeker (klarinet) en Jean-Luc Plouvier (piano), nu prominente leden van het ICTUS-ensemble, en iets later van Jean-Paul Dessy (cello), die vandaag het ensemble Musiques Nouvelles in Luik dirigeert. Samen doorkruisen ze vijf jaar lang het Europese landschap waar ze zowel de hedendaagse muziekpodia, als de rock-, jazz- en dansscène veroveren.
De versterkte klank van de akoestische instrumenten is krachtig en de compositiesystemen, die duidelijk door de Frans-Vlaamse polyfonisten van de 15e eeuw zijn geïnspireerd (doolhofachtige canons, prolaties, palindromen en hoquetustechnieken), sluiten geenszins de drang uit om te doen bewegen, te doen dansen… Thierry De Mey
audio
http://blindman.be/assets/sounds/1-01_contre_six_demey_vermeersch.mp3 contre six
http://blindman.be/assets/sounds/1-02_five_to_five_walter_hus.mp3 five to five
http://blindman.be/assets/sounds/1-05_balatum_thierry_demey.mp3 balatum
http://blindman.be/assets/sounds/1-06_habanera_demey_vermeersch.mp3 habanera
programma
- Thierry De Mey & Peter Vermeersch > Contre Six (1984)
2 piano’s, saxofoonkwartet en ‘loop’ (8’)
Een eindeloos herhaald, ritmisch motief in zes tellen omkadert de nu eens sobere en brutale, dan weer wispelturige en overstelpende ontwikkeling van de verschillende tooncombinaties: de instrumenten sluiten zich bij andere ritmische pulsaties aan (5,7, enz.) en staan in conflict met het door de machine herhaalde metrum, vanwaar de titel Contre six.
- Walter Hus > Five to Five (1984)
2 piano??s en saxofoonkwartet (13??)
Five to Five is één van Hus?? belangrijkste werken uit deze periode, oorspronkelijk geschreven voor een Yamamoto-modeshow in Brussel. Dit werk staat duidelijk in het teken van de minimalistische invloeden van Maximalist!. Herkenbaar zijn vooral de minimalistische procédés (shifting e.d.). Op typerende wijze wordt dit idioom echter aangevuld door Hus?? dramatiek, hetgeen tegelijkertijd ook een tegenstelling inhoudt tegenover het traditionele minimalisme.
- Peter Vermeersch > Scrum (1985)
solo voor tenorsaxofoon (5??)
In het rugby verwijst deze term naar de worsteling, het onbestemde en verwarde ogenblik waarop de twee ploegen met de schouders tegen elkaar gaan staan. Twee krachten die zich in tegenovergestelde richtingen uiten, heffen elkaar op: metaforische titel voor een stuk waarin de verschillende stemmen in één instrument met elkaar wedijveren.
- Eric Sleichim > Lié / Délié (1987)
saxofoonkwartet in 3 bewegingen (12??)
Eerste werk dat Eric Sleichim voor saxofoonkwartet bij de oprichting van BL!NDMAN schreef. Het werd door Maximalist! gecreëerd in een bezetting van drie saxen en cello.
In de eerste beweging speelt de baritonsax de basisthematiek volledig gebonden (Lié) en met doorlopende ademhaling.
In de tweede beweging wordt de basisthematiek uit elkaar gehaald (Délié) om plaats te bieden aan repetitieve cellen.
In de derde beweging zijn de instrumenten in een hevig steekspel verwikkeld waarbij de baritonsax met losgerukte fragmenten (Pieces) alleen overblijft.
- Thierry De Mey > Musique de Tables (1987)
percussietrio (8??)
Deze compositie voor drie paar handen op drie tafels, onderzoekt de relatie tussen muziek en beweging. Met dit werk tast De Mey als het ware de grenzen af tussen muziek en de beweging die deze muziek produceert en hoorbaar maakt. De posities van de handen en de bewegende figuren zijn een soort vormentaal die men kan vergelijken met een danschoreografie, met dit verschil dat hier het beeldende aspect inherent is aan het muzikale en omgekeerd.
- Thierry De Mey & Peter Vermeersch > Habanera (1983)
2 piano??s en saxofoonkwartet (14??)
Dit stuk werd geschreven voor de finale van de choreografie Rosas danst Rosas van Anne Teresa De Keersmaeker en luidt het begin van de samenwerking van Thierry De Mey met deze choreografe in. Het ritmische motief van de Habanera wordt er uit elkaar gehaald en in de vorm van een eigenzinnig ostinato voorgesteld in progressieve verschuivingen waarop verschillende compositieprocedures (accumulatie, canon, hoquetus, interpolatie, enz.) aansluiten. De meedogenloze nauwgezetheid van de muzikale vormen moet, als een ware structurele muur, dienst doen als springplank voor het fysieke engagement van de vertolkers.
- Thierry De Mey > Balatum(1984)
spiegels, schuim, bass, cowbells, pianokader, steel drum, metalen staven en wood blocks (16??)
Dit werk werd geschreven voor de eerste choreografie van Michèle-Anne De Mey. Het instrumentarium is volkomen nieuw (pianokader, staal, spiegels, enz.) voor deze opbouw/afbouw van geometrische motieven die aan elkaar geketend zijn en in de vorm van vlechten in elkaar schuiven: een ludieke puzzel van voortdurend bewegende vormen.
totale duur: ca. 75’ (geen pauze)
cd
MAX!MAL BL!NDMAN- Live in Frankfurt
Ref nr 986835-6, Universal Music, september 2004
Live-opname van het concert MAX!MAL BL!NDMAN op 29 december 2003 in het Künstlerhaus Mousonturm, Frankfurt
pers
‘Dit is een ijzersterk repertoire. Het is belangrijk dat het gespeeld wordt. En het is nog belangrijker dat het gedachtegoed van Maximalist! doorleeft: dat er jonge componisten opstaan die, los van conventies, met lef hun eigen ding gaan doen.‘ Maarten Beirens, De Standaard
‘In 2003 vierde het internationaal vermaarde Brusselse saxofoonkwartet BL!NDMAN zijn 15e verjaardag. In die periode heeft het ensemble een merkwaardige en boeiende speurtocht afgelegd. Meer dan wie ook heeft BL!NDMAN voor de saxofoon een grote autonomie opgeëist.‘ Peter-Paul De Temmerman, Financieel economische Tijd
‘De kracht van Maximalist! was de vrijheid van geest, de experimenteerdrift, en vooral de mix van muzikale achtergronden.‘ Peter-Paul De Temmerman, Financieel economische Tijd
‘De voorbije jaren waren één groot feest in BL!NDMAN-land. Elk nieuw project leidde tot ontdekkingen voor de muzikanten en tot verrassingen voor de luisteraars.‘ Elke Vandersypen, Muziek & Woord
‘Nog steeds very rock’n’roll.‘ Xavier Flament, Le Soir
‘Het theatrale van deze ongenadig directe muziek komt in de versie van BL!NDMAN mooi tot uiting.‘ Maarten Beirens, De Standaard
‘Maximalist! werd twintig jaar geleden opgericht voor de dansvoorstelling Rosas danst Rosas van Anne Teresa De Keersmaeker. Thierry De Mey verenigde rond zich Peter Vermeersch, Eric Sleichim en Walter Hus. De vier jonge musici lieten hun energie stromen, en de rest is geschiedenis…. ‘ Lucas Huybrechts, Knack
‘Bijna twintig jaar later blijft deze muziek een enorme kracht uitstralen.‘ Maarten Beirens, De Standaard
MAX!MAL BL!NDMAN speelde ondermeer op de volgende locaties:
- 2011
- BRUSSEL / BRUXELLES - kaaitheater
- LAARNE - Kasteel van Laarne (org. Once Upon a Festival)
- 2009
- GEEL - cc de werft
- 2006
- FRANKFURT (D) - jazz im museum
- 2005
- PRAGUE (CZ) - archa theatre
- 2004
- GENK - mijngebouwen winterslag (org cc genk)
- GENT / GAND – handelsbeurs
- TORHOUT - cc brouckère
- 2003
- BRUSSEL / BRUXELLES flagey / festival van vlaanderen
- MECHELEN - stadsschouwburg
- KORTRIJK - festival happy new ears
- MAASTRICHT (NL) - theater vrijthof
- GENT / GAND – Vooruit
- FRANKFURT (D)- mousonturm